รอคอยหน่อยนะจ๊ะที่รัก

เจ้า…ควรจะพอใจแล้วที่เจ้าได้ทำความดี เจ้าควรจะพอใจเพียงแค่นั้น อย่าให้ใจแล่นไปถึงผลของความดีเลย การไถ การหว่าน การทะนุบำรุงต้นข้าวเป็นหน้าที่ของชาวนา การออกรวงเป็นหน้าที่ของต้นข้าว โดยเฉพาะการขุดดิน การพรวนดิน รดน้ำต้นไม้เป็นหน้าที่ของชาวสวน ส่วนการออกดอกออกผลเป็นหน้าที่ของต้นไม้ เราแบ่งหน้าที่กันแล้ว ชาวนา ชาวสวนผู้ไม่ฉลาด บางครั้งหว่านข้าว ปลูกต้นไม้ลงในนาหรือ ดินที่มีความไม่ดี ไม่สมบูรณ์ที่สุด หรือบางคราวพันธุ์ข้าว หรือพันธุ์ไม้ไม่ดีเลย มิหนำซ้ำยังลีบเสียครึ่งต่อครึ่งอีก แต่เขาหารู้ถึงสาเหตุแห่งความไม่งอกงามของต้นข้าว ต้นไม้ไม่ แล้วนั่งโอดครวญถึงแรงงานของตนที่ลงไป บอกว่าเหนื่อยเปล่า อย่างนี้จะโทษใครกันแน่ครับผม… จะว่าชาวนา ชาวสวนถูก หรือต้นไม้ ข้าวในนาถูก ก็ไม่ได้นะครับ การทำบุญก็ต้องเลือกทั้งบุคคล สิ่งของ สถานที่เช่นกันนะครับผม…

อย่าจริงจังอะไรกับชีวิตมากนัก

ชีวิต ความรัก ความสวย ความสาว บางทีก็เหมือนดอกไม้ เพราะเติบตูมอยู่ในเบื้องต้น เบ่งบานในท่ามกลาง และร่วงโรยในที่สุด ในระหว่างนั้นก็ถูกแมลงที่ปรารถนาเกสรเข้าซอนไซ ให้ร่วงหล่นโรยราเร็วเข้า ชีวิตนี้ก็ถูกแมลง คือ ความเจ็บ ความแก่ อันตรายต่างๆ ความตรอมใจ ความคับแค้นใจ ซอนไซทำลายให้อับเฉาเช่นกันนะครับ โอ้…อย่าคิดมากชิครับตัวเอง…

เป็นกำลังใจให้คุณเสมอ

คนไข้ใกล้ตาย ที่อยู่ได้เพราะมีกำลังใจ แม้ทางร่างกายจะได้ตายไป หรือแน่นอนว่าจะต้องตาย แต่เขาก็ยังมีกำลังใจต่อสู้ พร้อมที่จะตื่นขึ้นมาแล้วพบกำลังใจ พบใบหน้าที่สดใส พบโลกใหม่ที่แสนจะสดสวย ฉะนั้น เราจึงไม่ควรพูดว่า ไปเยี่ยมทำไมคนไข้ ถึงไปเราก็ไม่ได้อะไร ช่วยอะไรเขาไม่ได้ ท่านรู้ไหมว่า ที่จริงแล้ว ท่านได้ช่วยเขาเป็นอย่างมาก ร่างกายที่เจ็บป่วย เป็นหน้าที่ของหมอ หมอสามารถรักษาให้หายได้ แต่คนป่วยใจ หรือ ดวงใจที่เจ็บป่วยนี้ชิ ใครเล่าจะรักษาได้ นอกเสียจากคนมาเยี่ยม มาให้กำลังใจ เช่นคุณที่กำลังทำอยู่นะครับ ดังนั้น เวลาคนที่เรารู้จักเป็นไข้ ไม่สบาย โปรดหาเวลาไปเยี่ยมให้ได้เถิดนะครับ เพื่อรักษาสภาพจิตใจช่วยเขานะครับผม….

เครื่องฝึกใจให้แกร่ง

ความสุขทางใจ จะมีได้ก็ต่อเมื่อยอมรับว่า เหตุการณ์ยุ่งยากทุกอย่าง ความลำบากทุกอย่าง เป็นของจำเป็นสำหรับชีวิต จะไม่มีไม่ได้ เพราะความทุกข์ทั้งหลาย คือ บทฝึกหัด ถ้าเราเกิดมาไม่มีแก่ ไม่มีเจ็บ ไม่มีตาย จิตใจเราจะสมบูรณ์ได้อย่างไร ถ้าเราเกิดมามีแต่ความสมหวังทุกอย่าง ปรารถนาสิ่งใด หรืออยากจะมีอะไร ก็เป็นต้องได้เสมอ จิตใจของเราจะสมบูรณ์ไม่ได้ และถ้าจิตใจไม่สมบูรณ์ เราก็ไม่มีทางจะเป็นสุขได้เลย แต่คนทั้งหลายกลับไปมองเห็นความทุกข์ยากลำบากเป็นสิ่งชั่วร้าย ดังนั้น ไม่ต้องกลัวบทพิสูจน์ชีวิต หรือ เครื่องสิ่งที่คอยเติมเต็มให้ชีวิตสมบูรณ์ นะครับ…

ต้องรู้ชัดแน่นอน…

ความตายเป็นความทุกข์ คนเราจะรู้สึกก็ต่อเมื่อตัวเองอยู่ในเหตุการณ์ที่ทำให้แน่ใจว่า ตัวเองจะต้องตายในไม่ช้าเท่านั้น จึงจะรู้สึกว่าความตายเป็นความทุกข์ และจะรู้สึกได้อย่างชัดเจนทีเดียวว่า “ความกลัวตายเป็นความทุกข์ที่ทรมานอย่างแสนสาหัส” ตราบใดที่ยังปลงไม่ตก ความกลัวตายจะทรมานทำให้กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ไม่มีกำลังใจที่จะทำอะไร ดังนั้น อยากจะสรุปว่า “คนเราจะรู้สึกว่าความตายเป็นความทุกข์ ก็ต่อเมื่อตนเองรู้แน่ว่า ตนจะต้องตายในไม่ช้า และปลงไม่ตกเท่านั้นเอง” ส่วนที่เหลือจะบอกว่า "ความตายเป็นเรื่องธรรมดา" เพราะตัวเองจะภูมิใจว่า เหลือเวลาอีกเยอะ...(จริงนะ) คุณว่าอย่างผมหรือไม่…???

ไกลจากความเกิด ก็ใกล้ความตาย

วันนี้บรรยากาศรอบนอกในเวลาตอนเช้าๆ ก็ดูเหมือนจะสดใส เสียงนกร้องทักทายกัน เป็นการบอกเตือนว่า บัดนี้ได้เวลาที่พวกเราจะได้รับอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า ก่อนที่จะออกไปหาอาหารกิน ผจญภัย บ้างก็สั่งกันว่า อย่าไปไกลนักนะ บ้างก็สั่งกันเป็นการอวยพรว่า ขอให้รอดพ้น ปลอดภัย กลับมานะนี่แหละ ที่พุทธองค์ตรัสว่า ตื่นมาก็รีบสำรวจตัวเองชิว่า เรายังครบอาการ ๓๒ หรือไม่ และจงภูมิใจเถิดว่า เรารอดพ้นจากปากแห่งความเสื่อ คือ ความตายอีกหนึ่งวันแล้ว เวลาในโลกนี้เหลือน้อยแล้ว จงรีบสั่งสมวัสดุที่เกื้อกูลในหนทาง คือ ความดีเถิด เหมือนบุคคลจะเดินทางไกล ก็ต้องเตรียมทัพสัมภาระในการเดินทาง เช่น เงิน ทอง ข้าว เป็นต้น ในการการเดินทาง แล้วท่านก็จะถึงจุดหมายปลายทางด้วยดี นี่บางคนนะอายุห่างจากวันเกิดมากแล้ว แต่ยังไม่รู้ตัวอีกว่าใกล้จุดปลายทางแล้ว ยังหลงระเริงอีกมากด้วย ฝากนะครับ ด้วยความเป็นห่วง.…

อันตรายตามวัย…

ความสวยกับอันตรายนั้นย่อมอยู่ใกล้กันเสมอ น้องๆ เอ๋ย..เธอยังอยู่ในวัยสาว วัยหนุ่ม ให้ระวังอันตรายเกี่ยวกับความงาม ความหล่อเอาไว้ แต่ถ้าเมื่อใดพวกเธอ แก่ลงไป ให้พวกเธอระวังอันตรายเรื่องความโลภให้มากนะ ระวังจะทำความชั่วเพราะหวังดีต่อคนอื่น ซึ่งมีบริวารผู้ใกล้ชิด เป็นต้น…