ค่าของสตรี

คุณค่าของสตรี มิได้อยู่ที่ความมีจริต มารยา จนน่าเบื่อหน่ายเลย การพูดจาตามประสาซื่อสัตย์ และความสุจริตใจต่างหากเล่าเป็นเสน่ห์ในตัวคุณ อนึ่งเล่า คุณค่าของคนนั้น ข้าพเจ้าเห็นว่า ควรจะวัดกันตรงที่น้ำใจ เราอาจจะทราบอัธยาศัยของมิตรที่มีความห่วงใย กังวล เอาธุระของมิตรเสมอด้วยธุระของตน เมื่อเป็นดังนี้ การที่เธอพูดจาประสาซื่อ มีความสุจริตใจ มีความห่วงใย กังวลในตัวข้าพเจ้า ย่อมทำให้ข้าพเจ้าเห็นว่า เธอเป็นผู้มีคุณค่าและคุณสมบัติพอที่จะเป็นแม่ที่ดีของลูกได้ในอนาคตแน่แหละ …

โปรดแยกแยะ…

ในชีวิตของข้าพเจ้านี้ ต้องการคนที่จะมาเป็นหุ้นส่วนของชีวิต เป็นแม่ของลูกอย่างดี เพราะข้าพเจ้านั้นเข้าใจอยู่แล้วว่าผู้หญิงนั้นมีหน้าที่มาก เมื่อลูกอยู่ในท้องต้องทะนุบำรุงครรภ์ของตัวอย่างสุดถนอมหาอะไรเปรียบมิได้ เมื่อลูกคลอดแล้วก็ระวังคุ้มครองรักษาและเลี้ยงดู รักยิ่งกว่าตนเอง ผู้หญิงต้องทำหน้าที่นี้อย่างดีที่สุด ต้องเป็นทั้งแม่ของลูก และเป็นเมียของพ่อ ในเวลาเดียวกัน แม่ต้องทำหน้าที่เมียที่ดีด้วยและเป็นแม่ที่ดีของลูกด้วย ไม่ใช่ทำหน้าที่แม่อย่างเดียวเท่านั้น จึงพยายามหาอยู่ในปัจจุบันนี้ไงละครับผม…

สื่อด้วยใจ

น้องหญิงเอย..จะมีสมณะรูปใดออกปากขอบิณฑบาตจากชาวเมืองชาวบ้าน ชาวนิคมบ้างแม้ว่าท่านปรารถนาก้อนข้าว เพื่อยังชีพอยู่ท่านก็หุบปากเสียสนิท ชาวเมือง ชาวบ้านชาวนิคม รู้อาการแห่งท่านแล้ว จึงพากันถวายอาหาร อันควรแก่สมณบริโภคน้องหญิง..เจ้าก็เช่นกัน เป็นเหมือนสมณะผู้สำรวมและเคร่งขรึมรูปนั้น ข้าพเจ้ารู้ดอกว่า เจ้านะมีหัวใจรักข้าพเจ้าอยู่มิใช่น้อย แต่เจ้าปกปิดบังไว้ เพราะความละอายประจำเพศของกุลสตรี ถ้าเพียงเท่านี้ข้าพเจ้ามิอาจรู้ให้ซึ้งได้ ต่อไปภายหน้าข้าพเจ้าจะปกครอง พาครอบครัวและดำเนินชีวิตไปสู่จุดหมายได้อย่างไรนะครับผม…

ครูสอนรัก

เนื่องด้วยความรักของข้าพเจ้าอยู่ที่คุณ ความรักสอนให้คนเอาใจใส่ สอนให้เป็นห่วงเป็นใยคนที่ตนรักความน่ารักของคุณเองสอนให้ข้าพเจ้ารักเมื่อเป็นดังนี้ คุณจะปฏิเสธหรือว่า คุณมิได้สอนความรักฉัน น้องหญิงเอย…ถ้าผู้พิพากษาคือ คุณคุกคือ อ้อมแขนอันอ่อนละมุนของคุณโทษที่ตัดสิน คือการจองจำตลอดชีวิต นักโทษแห่งความรัก คือ ฉันคนนี้ ก็ยินดีรักคำพิพากษาโดยไม่เกรงกลัวอะไรเลยแหละครับผม…

สตรี คือ ศัตรู จริงหรือ

หญิงสาวหรือจะเอ่ยคำว่า “รัก” คำว่า “รัก” ของสตรีนั้นมีราคาแพงมาก เธอตีราคาคำนี้เสมอด้วยชีวิตและความหวังทั้งหมด แต่ก็มีอยู่บ้างเหมือนกันที่สตรีใจโลเล มีความรักไม่แน่นอน เอาแต่ใจตน มีความคิดสั้น แสวงหาแต่ความสุขอันฉาบฉวย ไม่มีรากฐานอะไรเลย
ถึงแม้ข้าพเจ้ามีรัก แต่ข้าพเจ้ารู้จักรัก รู้จักเรียน จริงอยู่สตรีอาจจะเป็นศัตรูของการศึกษาได้ ถ้าชายหนุ่มหมกมุ่นมากเกินไป แต่ถ้าถือเอาคุณเป็นกำลังใจให้บากบั่นได้ พยายามก้าวไปข้างหน้า อาจจะได้แรงบวกเพิ่มขึ้น ส่วนหนึ่งเพื่อตัวเราเอง และอีกส่วนหนึ่งเพื่อคนที่ข้าพเจ้ารัก ความรู้สึกดังกล่าวก็เป็นประโยชน์แก่ชีวิต การงานและการศึกษาอยู่มิใช่น้อย คุณว่าจริงหรือเปล่า?…

ใครผิด ใครถูก

ความจริงแล้วผู้ชายส่วนใหญ่มักจะมีนิสัยคล้ายคลึงกัน คือ มักจะล่วงเกินสุภาพสตรีเล็กๆ น้อยๆ ก่อนแล้วจึงขออนุญาตภายหลัง ทั้งนี้จะปรับเอาว่าเป็นความผิดของชายโดยส่วนเดียวก็หาไม่ เพราะหญิงส่วนใหญ่เป็นผู้ฝึกให้ชายเป็นอย่างนั้นเอง ถ้าเขาขออนุญาตก่อน หญิงมักจะไม่ยินยอม ไม่อนุญาตตามนิสัยรักนวลสงวนตัวของเธอ แต่เมื่อฝ่ายชายล่วงเกินเล็กๆ น้อยๆ ไปแล้ว เช่น จับมือถือแขนไปแล้ว จึงขออนุญาต เธอก็มักจะถือว่า เรื่องมันล่วงเลยไปแล้ว การที่เขายังอุตส่าห์ขออนุญาตก็เป็นความดีส่วนหนึ่ง ซึ่งในกรณีนี้ เธอมักจะยินยอมอนุญาตเสมอ สรุปแล้วก็ไม่มีใครถูกใครผิดเน๊าะ..

แค่นี้ก็พอแล้ว

สายฝนที่หยาดหยดจากฟากฟ้า เพื่อชโลมพื้นแผ่นดินให้ชุ่มฉ่ำ ต้นข้าว หมู่แมกไม้พฤกษาที่รอคอยได้ขจีเขียว ปู ปลา มีน้ำใหม่ให้แหวกว่ายอย่างงสนุกสนาน สัตว์น้อยใหญ่ได้รับความเย็นกายเย็นใจ เฉกเช่น สายหยาดหยดแห่งฝน คือ กำลังใจ จากคนที่คอยห่วงใย คอยถามไถ่ ห่วงหาอาทร เช่น คุณที่กำลังอ่านนี้ ได้หยาดหยาดเพื่อชโลมจิตใจของข้าพเจ้าให้ชุ่มฉ่ำ เย็น สบาย มีเรี่ยวแรงต่อสู้ ถึงแม้จะน้อยนิด แต่ก็มีคุณค่า ต่อชีวิตได้อีกนานหลายวัน เพราะการทรมาน คือ การรอคอย ต้นข้าวคอยฝน ..คนคอยคนรักจะมา…คนไข้คอยหมอ…ข้าพเจ้าชิรอ..กำลังใจจากคุณๆ อยู่นะ…