ท่านทั้งหลาย ข้าพเจ้าเพิ่งประจักษ์ความจริงในคำที่ว่า “ยิ่งไกล ยิ่งคิดถึง” ด้วยตนเองในคราวนี้ ข้าพเจ้ารู้สึกหว้าเหว่ ใจลอย และวาบหวามหวิวหวั่น เหมือนตกลงมาจากที่สูง และไม่มีอะไรเหลือไว้สำหรับเกาะกุมเลย เหมือนอยู่ท่ามกลางมหาสมุทรอันมองเห็นแต่น้ำและขอบฟ้า ครั้งใดที่ได้ยินเสียงคนเดิน และใบไม้ตก ครั้งนั้น ใจก็ประหวัดถึงคนอันเป็นที่รัก เมื่อได้อาหารอันมีรสอร่อย หรือได้ชมสถานที่อันสวยงาม บรรยากาศน่ารื่นรมย์ ก็อดคิดถึงบุคคลอันเป็นที่รักไม่ได้ท่านทั้งหลาย…บทพิสูจน์ที่ทำให้ทราบว่า “ท่านรักผู้ใดมากที่สุด มิใช่เรื่องยากเลย คือ ในเวลาท่านมีความสุข ชื่นบาน ท่านอยากเฉลี่ยความสุขอันนั้นให้แก่ผู้ใด คือ คิดถึงผู้ใดก่อนที่สุด หรือ ในเวลาที่ท่านได้รับความทุกข์ ท่านอยากให้ผู้ใดอยู่ใกล้ ๆ พอเป็นกำลังใจ บุคคลนั้นแหละ ชื่อว่าเป็นที่รักมากที่สุดของท่าน” ท่านทั้งหลาย…โรครักนั้น เรียกได้ว่า “เป็นโรคสากล” สำหรับมนุษย์ เพราะมนุษย์จะไม่เคยประสบโรคนี้นั้นไม่มีเลย ไม่ว่าจะอยู่ในเพศไหน ภาวะใด ก็ตาม อย่างน้อยจะเป็นครั้งหนึ่งในชีวิต ถ้าไม่รีบตายเสียก่อน หรือสำเร็จมรรคผลเสียตั้งแต่อายุยังเยาว์…
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น