การสะสมทรัพย์เป็นเรื่องดี สำหรับคฤหัสถ์ แต่ไม่เหมาะสำหรับบรรพชิต เพราะคฤหัสถ์ไร้ทรัพย์ย่อมได้รับการดูหมิ่น ส่วนบรรพชิตมีทรัพย์ สะสมทรัพย์ย่อมเป็นที่เสื่อมศรัทธาของมหาชน เพราะฉะนั้น ศาสนาทุกศาสนา เมื่อสอนนักบวชก็มักจะสอนไม่ให้สะสมทรัพย์ แต่เมื่อสอนศาสนิกชนทั่วๆ ไป ที่เป็นคฤหัสถ์มักจะสอนให้สะสมทรัพย์มาเพื่อเลี้ยงตน เลี้ยงมารดา บิดา บุตร ภรรยา สามี บ่าวไพร่ ให้เป็นสุข เลี้ยงเพื่อนฝูงให้เป็นสุข บำบัดความตายอันเกิดจากเหตุร้ายต่างๆ ต้อนรับแขก ทำบุญอุทิศให้ผู้ตาย เสียภาษีอากร และเก็บสะสมไว้ใช้ในคราวจำเป็น ดังท่านกล่าวว่า เกิดเป็นมนุษย์ต้องพยายามแสวงหาทรัพย์ซึ่งยังไม่ได้ ต้องรักษาทรัพย์ที่ได้แล้วให้พ้นอันตราย เพิ่มพูนทรัพย์ที่รักษาไว้นั้น โดยทางที่ชอบ หว่านทรัพย์ที่เพิ่มพูนนั้นลงไว้ในบุญญเขต ผู้มีทรัพย์ซึ่งไม่หาเพิ่มเติม แม้จะกระเพียดเสียดใช้จ่ายให้น้อยเท่าไรก็ตาม ทรัพย์ก็ต้องหมดเปลืองไปอยู่ดีนั่นเองนะครับผม…
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น