วันนี้ข้าพเจ้านั่งฟังเสียงแม่ลูกโรงน้ำปลาถกเถียงกันแล้ว คำหนึ่งที่แม่พูดว่า“นี่…หนูออกจะมากเกินไปแล้วนะ หนูรอดชีวิต เติบโตมานั่งเถียงแม่ เถียงพี่อยู่เวลานี้ ก็เพราะได้น้ำเน่าๆ เหม็นๆ นี่เอง ขาดไม่ได้เลยสักบ้านเดียว ต้องใช้มันทุกบ้าน มันเข้าได้ตั้งแต่กระท่อมของคนซึ่งยากจนที่สุด ถึงปราสาทราชวัง แล้วพ่อ – แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย ของหนูก็เลี้ยงชีพมาด้วยอาชีพนี้ ถ้าหนูจะรักอาชีพอื่นก็ไม่ควรดูหมิ่นอาชีพของบรรพบุรุษ และที่สำคัญมันก็เป็นอาชีพที่สุจริตมิใช่ดอกหรือ?” ข้าพเจ้ามาคิดต่อว่า ถึงแม้คนเราจะรวยจะจน ชอบอย่างอื่นมากขนาดไหน ชอบคนอื่นมากขนาดไหน ก็ไม่สมควรที่จะดูถูกความเป็นคน อาชีพที่สุจริตของเขาเลยนะครับ ถึงผมจะจน จะไม่หล่อ แต่อย่างไรก็ตาม ผมก็ยังมีสิทธิของความเป็นคนอยู่ในตัว ดังนั้น คนเราไม่ได้วัดกันที่ความรวยจน แต่วัดกันที่ความเป็นคนนะครับ…
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น