เหล็กที่แข็งแกร่ง โดนไฟหลอมละลายแท่ง สีเหลืองแดง ค้อนทุบแรง ๆ ก็เปลี่ยนไป….คนผู้ยิ่งใหญ่ โดนความตายทำลายสิ้น แต่กลิ่นอายแห่งความยิ่งใหญ่ก็ไม่เคยจืดจาง ยังสถิตย์มั่นในจิตใจของเหล่าลูก หลาน เหลน ต่อมา…หลายคนวางทีท่าต่อคู่สนทนา เพื่อเสาะแสวงหาท่าทีหรือวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของเขาอย่างระมัดระวัง…ดอกไม้ที่บานสะพรั่ง ย่อมเป็นที่วาดหวังของเหล่าภมร นก ผีเสื้อที่แรมรอนจรจากพรากลูก และรวงรัง เพื่อหาอาหาร ก่อนจะเก็บเป็นเครื่องบรรณาการแด่มิตรสหายและลูกน้อย ที่คอยอยู่อย่างสงบเสงี่ยมและเจียมตัว แต่อย่างไรก็ตาม พึงเข้าใจความจริงข้อหนึ่งของสิ่งทั้งหลายว่า สิ่งทั้งหลายย่อมเปลี่ยนไป ย่อมคลี่คลาย เสื่อมสลายไปในที่สิ้นสุด …ประดุจดังความรัก ความคิดถึงใครคนหนึ่งที่ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาเบ่งบานในจิตใจของข้าพเจ้า แล้วคลุกกรุ่นฝุ่นตลบอบอวลชวนให้เพ้อละเมอหา คู่สนทนาที่เคยพูดจากันอยู่เป็นประจำทุกวัน เมื่อคราเงียบหายไปโดยไม่ได้กล่าวขาน จนคนอย่างข้าที่บอกตัวเองว่าองอาจ กล้าหาญ ต้องประสานมือยก ขึ้นซูฮกให้แก่มัน (ความรัก) แล้วกล่าวอย่างหมดท่าว่า “ข้าพ่ายแพ้เจ้าแล้ว อย่าทรมานข้าเลย โปรดไปดลบันดาลใจให้เขาโทรหาข้าในเวลาอันใกล้นี้เถิดนะ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น